Son bir kaç yıldır içime dert olan bir konudur bu.. Çocuklar için çekilen filmlerin gitgide kalitesiz ve de anlamsız olması. Burnunu kıvırınca olayları değiştiren cadılar, elini sallayınca yemeği yaptığı gibi evi de toplayan anneler, ismini söyleyince gelen periler ve bunlara inanan çocuk beyinler... Hatırlarsanız bir dönem kendini cadı zanneden,çizgi film kahramanı zanneden çocuklar vardı..
Benim küçüklüğümde; 80 kuşağı çocuklarının hemen hepsinin bildiği Susam Sokağı vardı. Her sabah bir hevesle izlerdik kurabiye canavarını, o büyük kocaman kırmızı horozu ve de diğerlerini.. Edi ile Büdü vardı, Heidi vardı, Arı Maya vardı. Çouklar çocuktu o zamanlar. Şimdiki gibi barlara gitmeye 15inde başlayan, 16sında sigara içenler yoktu. Pencereyi açıyorum, yaz havası içeri girsin diye, duyduğum tek şey; küfür. O onun anasına, bu şunun bacısına. Nerede kaldı bizim salak, manyak, deli bile demenin ayıp olduğu zamanlar?
Bakıyorum kardeşlerime, sokaktaki çocuklara, etrafımdaki tanıdıkların çocuklarına ve de kendi eski zamanlarıma.. Farklar bir değil iki değil, dağlar kadar.. Gitgide popüler kültüre kurban ettiğimiz çocuklarımız.. Gitgide yitirdiğimiz değerlerimiz..
"...Çocuklara kıymayın efendiler..."
0 yorum:
Yorum Gönder